Αν η φιλοσοφία μπορεί να οριστεί ως μια έρευνα για την ανακάλυψη της αλήθειας και των αρχών της ύπαρξης, ή η αγάπη, η μελέτη ή η επιδίωξη της σοφίας, τότε ο Λ. Ρον Χάμπαρντ άξιζε τον τίτλο του “φιλοσόφου”.
Ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι είναι κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Όταν οι έρευνές του τον οδήγησαν στο πεδίο της θρησκείας -στις αλήθειες και στις αρχές του πνεύματος-, ήταν ο πρώτος που ανακοίνωνε ότι δεν ήταν προφήτης ή μεσσίας. Περαιτέρω, ήταν ο ιδρυτής της θρησκείας της Σαηνετολογίας, και γι’ αυτό είναι σεβαστός από εκατομμύρια ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο. Το ακόλουθο άρθρο μας λέει περισσότερα απ’ ότι θα μας έλεγε το σχόλιο οποιουδήποτε αρθρογράφου σχετικά μ’ αυτό τον άνθρωπο, τα κίνητρά του και το γιατί έχει κερδίσει το θαυμασμό τόσο πολλών ανθρώπω.

Το θέμα της φιλοσοφίας έχει ξεκινήσει από αρχαιοτάτων χρόνων. Η λέξη “φιλοσοφία” σημαίνει: “αγάπη, μελέτη ή αναζήτηση της σοφίας, ή της γνώσης των πραγμάτων και των αιτιών τους, είτε σε θεωρητική είτε σε πρακτική βάση”.

Όλα όσα γνωρίζουμε για τις επιστήμες ή τη θρησκεία προέρχονται από τη φιλοσοφία. Η φιλοσοφία είναι αυτή που αποτελεί το θεμέλιο όλης της υπόλοιπης γνώσης που έχουμε ή χρησιμοποιούμε, και είναι ανώτερη απ’ αυτή τη γνώση.

Για πολύ καιρό θεωρούνταν ως ένα θέμα που προορίζεται αποκλειστικά για τις αίθουσες διδασκαλίας και τους διανοούμενους. Ως αποτέλεσμα, ο “κοινός θνητός” έχει στερηθεί σε σημαντικό βαθμό αυτή τη γνώση.

Καλυμμένη ολόγυρα από ένα προστατευτικό στρώμα απροσπέλαστης λογιότητας, η φιλοσοφία έχει φυλαχτεί για τους ολίγους προνομιούχους.

Οι εγωιστές λόγιοι σπάνια συγχωρούν εκείνον που επιζητά να σπάσει τα τείχη του μυστηρίου και να αφήσει τον κόσμο να περάσει. Ο σύγχρονος Αμερικανός φιλόσοφος Γουίλ Ντυράντ “εξοστρακίστηκε” από τους λόγιους συναδέλφους του, όταν έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο “Ιστορία της Φιλοσοφίας”, για ευρύ αναγνωστικό κοινό. Κατά συνέπεια, δέχεται “βολές” εκείνος που επιδιώκει να φέρει τη σοφία στους ανθρώπους παρά τις αντιρρήσεις του “κλειστού κύκλου” των ολίγων.

Η δεύτερη αρχή της δικής μου φιλοσοφίας είναι ότι η σοφία πρέπει να μπορεί να εφαρμόζεται.

Η γνώση που είναι κλειδωμένη σε μουχλιασμένα βιβλία έχει μικρή χρησιμότητα για τον οποιονδήποτε και, επομένως, είναι άνευ αξίας αν δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί.

Η τρίτη αρχή είναι πως η φιλοσοφική γνώση έχει αξία μόνο όταν είναι αληθινή και αποτελεσματική.

Αυτές οι τρεις αρχές είναι τόσο άγνωστες στο πεδίο της φιλοσοφίας, που έδωσα στη δική μου φιλοσοφία το όνομα: ΣΑΗΕΝΤΟΛΟΓΙΑ. Αυτό σημαίνει μόνο το να “γνωρίζεις πώς να γνωρίζεις”.

Μια φιλοσοφία μπορεί να είναι μόνο μια πορεία προς τη γνώση. Δεν μπορούμε να την επιβάλουμε σε κάποιον δια της βίας. Αν κάποιος έχει μια πορεία, μπορεί στη συνέχεια να βρει τι αληθεύει κατά τη γνώμη του. Και αυτό είναι η Σαηεντολογία.

Γνώθι σ’ αυτόν... και η αλήθεια θα σ’ ελευθερώσει.

Γι’ αυτό, στη Σαηεντολογία, δεν ασχολούμαστε με τις πράξεις των ατόμων ούτε με τις διαφορές που έχουν μεταξύ τους. Συμβαίνει, ωστόσο, να είναι ο μόνος τρόπος που βελτιώνει τη ζωή ενός ατόμου, όπως ανακάλυψα.

Η καταπίεση και η καταδυνάστευση είναι οι βασικές αιτίες της κατάθλιψης. Αν απελευθερώσεις έναν άνθρωπο απ’ αυτές, τότε θα μπορέσει να σηκώσει το κεφάλι του, να γίνει καλά και να είναι ευτυχισμένος στη ζωή του.

Αυτό, αν και μπορεί να μην αρέσει στον αφέντη των σκλάβων, βρίσκει μεγάλη επιδοκιμασία από τους ανθρώπους.

Ο κοινός άνθρωπος θέλει να είναι υγιής και ευτυχισμένος. Του αρέσει να μπορεί να καταλαβαίνει διάφορα πράγματα και ξέρει πως ο δρόμος προς την ελευθερία περνάει από τη γνώση.

Μου αρέσει να βοηθώ άλλους και το λογαριάζω ως τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση στη ζωή να βλέπω έναν άνθρωπο να απελευθερώνει τον εαυτό του από τις σκιές που σκοτεινιάζουν τις μέρες του.

Αυτέ οι σκιές του φαίνονται τόσο βαριές και τον λυγίζουν τόσο, που, όταν διαπιστώνει ότι είναι σκιές και ότι μπορεί να δει μέσα απ’ αυτές, να περπατήσει μέσα απ’ αυτές και να βρεθεί πάλι στον ήλιο, αισθάνεται απέραντη ευχαρίστηση. Και, σίγουρα, αισθάνομαι ακριβώς την ίδια ευχαρίστηση μ’ εκείνον.

Έχω δει πολλή ανθρώπινη αθλιότητα. Ως νεαρός, περιπλανήθηκα στην Ασία, και είδα τον πόνο και την εξαθλίωση υπανάπτυκτων χωρών που μαστίζονταν από τον υπερπληθυθσμό. Έχω δει ανθρώπους αδιάφορους να περπατούν πατώντας πάνω σε άτομα που πέθαιναν στο δρόμο. Έχω δει παιδιά πετσί και κόκαλο να κυκλοφορούν ντυμένα με ρούχα που έμοιαζαν χειρότερα κι από κουρέλια. Και μέσα σ’ αυτή τη φτώχεια και την εξαθλίωση βρήκα μέρη ιερά όπου η σοφία ήταν μεγάλη την είχαν, όμως, προσεκτικά κρυμμένη και δεν την έδιναν προς τα έξω, παρά μόνο ως δεισιδαιμονία. Αργότερα, στα δυτικά πανεπιστήμια, είδα τον άνθρωπο να διακατέχεται από έμμονες ιδέες σχετικά με τον υλισμό και σχετικά με τη δική του πανουργία τον είδα να κρύβει κι αυτή την ελάχιστη σοφία που κατείχε μέσα σε αυστηρές αίθουσες και να την κάνει απρόσιτη για τον κοινό και λιγότερο προνομιούχο θνητό. Έζησα έναν τρομερό πόλεμο και δεν είδα τη φρίκη και τον πόνο του να καταλαγιάζουν έστω κι από μια λέξη αξιοπρέπειας ή ανθρωπιάς.

Δεν έζησα απομονωμένα και περιφρονώ το σοφό που δεν έζησε πραγματικά τη ζωή και το λόγιο που μένει αμέτοχος.

Υπήρξαν πολύ σοφότεροι από εμένα, αλλά λίγοι έχουν διανύσει τόσο δρόμο.

Έχω δει τη ζωή από πάνω προς τα κάτω κι από κάτω προς τα πάνω. Ξέρω πως φαίνεται από μέσα κι από έξω. Και ξέρω πως υπάρχει σοφία και πως υπάρχει ελπίδα.

Τυφλός από βλάβη των οπτικών νεύρων και κουτσός από τα τραύματα που υπέστην στο γοφό και στη σπονδυλική στήλη, κατά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα σχεδόν ανύπαρκτο μέλλον. Ο υπηρεσιακός μου φάκελος ανέφερε: “ο αξιωματικός αυτός δεν έχει καμία απολύτως τάση νευροπάθειας ή ψυχοπάθειας”, πρόσθετε, όμως: “έχει αποκτήσει μόνιμη σωματική αναπηρία”.

Κι ακολούθησε άλλο ένα χτύπημα... η οικογένειά μου και οι φίλοι μου με εγκατέλειψαν, επειδή υποτίθεται πως ήμουν ανίατα ανάπηρος και κατά πάσα πιθανότητα ένα βάρος γι’ αυτούς για το υπόλοιπο της ζωής μου. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερα σιγά σιγά να ξαναβρώ την υγεία και τη δύναμή μου μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, χρησιμοποιώντας μόνο αυτά που γνώριζα και όσα μπορούσα να συναγάγω για τον άνθρωπο και τη σχέση του με το σύμπαν. Δεν είχα καμία βοήθεια αυτά που έπρεπε να ξέρω έπρεπε πρώτα να τα βρω. Και το να μελετάς χωρίς να βλέπεις, θα έλεγα πως δεν είναι και πολύ εύκολο.

Συνήθισα να μου λένε ότι ήταν εντελώς αδύνατο, ότι δεν υπήρχε διέξοδος, ότι δεν υπήρχε καμία ελπίδα. Ωστόσο, κατάφερα να δω και πάλι και να περπατήσω και πάλι, και δημιούργησα μια εντελώς καινούρια ζωή – μια ζωή ευτυχισμένη, γεμάτη, και, ελπίζω, χρήσιμη. Οι μόνες στιγμές που φέρνουν θλίψη είναι όταν κάποιοι στενόμυαλοι λένε στους άλλους ότι όλα είναι άσχημα, ότι δεν υπάρχει διέξοδος, ότι δεν υπάρχει ελπίδα πουθενά, ότι όλα είναι θλιβερά, τα ίδια και τα ίδια, ερημιά, και ότι κάθε προσπάθεια που κάνει κάποιος για να βοηθήσει το συνάνθρωπό του είναι ανειλικρινής.

Ξέρω πως δεν είναι αλήθεια.

Έτσι, λοιπόν, η δική μου φιλοσοφία λέει πως θα πρέπει κανείς να μοιράζεται τη σοφία που κατέχει, να δείχνει στους άλλους πώς να βοηθούν τον εαυτό τους και να συνεχίζει το δρόμο του παρ’ όλες τις καταιγίδες, επειδή πάντα τις ακολουθεί γαλήνη. Και θα πρέπει ν’ αγνοεί τα γιουχαίσματα από τον εγωιστή διανοούμενο που φωνάζει και λέει: “Μην αποκαλύπτεις την αλήθεια. Άσε να τη γνωρίζουμε μόνο εμείς. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν”.

Γιατί δε γνωρίζω κανέναν που να έχει το μονοπώλιο στη σοφία αυτού του σύμπαντος. Ανήκει σ’ εκείνους που μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν για να βοηθήσουν τον εαυτό τους και τους άλλους.

Αν γνωρίζαμε και κατανοούσαμε τα πράγματα λίγο περισσότερο, θα ζούσαμε όλοι μας πιο ευτυχισμένοι.

Και υπάρχει τρόπος να τα μάθουμε, υπάρχει δρόμος προς την ελευθερία.

Το παλαιό πρέπει να παραχωρεί τη θέση του στο καινούριο, το ψέμα πρέπει να αποκαλυφθεί από την αλήθεια, και η αλήθεια, αν και την πολεμούν στο τέλος πάντα λάμπει.