Πως οι Σχιζοφρενείς
Έπαψαν να Είναι Επικίνδυνοι

Η ψυχιατρική βιομηχανία μπήκε σε νέα φάση λειτουργίας και πιο αποδοτική πηγή εισοδήματος: την ευρεία χορήγηση ψυχοφαρμάκων σε υποψήφια θύματα που ζουν όμως στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους.

Στο έντυπο της καμπάνιας προβάλλεται η ιδέα ότι "τα άτομα με ψυχική ασθένεια δεν είναι περισσότερο επικίνδυνα αν συγκριθούν με το γενικό πληθυσμό...". Πράγματι η δήλωσή τους είναι ορθή, όπως ακριβώς πιστοποιείται από διάφορους ερευνητές.

Ποιός όμως ανέπτυξε και διέδωσε την ιδέα του σχιζοφρενή ως επικίνδυνου ψυχοπαθή; Μήπως οι δημοσιογράφοι (στους οποίους χρεώνουν αυτήν την εικόνα οι ψυχίατροι); Μήπως οι σκηνοθέτες που δημιούργησαν την κλασική εικόνα του "σχιζοφρενή με το πριόνι"; Όχι. Σχεδόν όλον αυτό τον αιώνα οι ψυχίατροι, με κάθε δυνατό μέσο και τρόπο, επεδίωκαν να μας πείσουν ότι οι ψυχασθενείς είναι επικίνδυνοι. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να πετύχουν τη δημιουργία ασύλων-φυλακών και να αποκτήσουν περισσότερα χρήματα για τη φύλαξη των "ασθενών-εγκληματιών"; Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να υπάρξουν οι νόμοι περί ακούσιου εγκλεισμού ώστε να μπορεί έτσι να φυλακίζεται ο οποιοσδήποτε απλώς και μόνο με μια ψυχιατρική γνωμάτευση;

Αυτό είναι το είδος των ερωτήσεων που κάνουν οι επικριτές του ακούσιου εγκλεισμού, όπως ο έγκριτος δημοσιογράφος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, ο οποίος έχει στο παρελθόν αφιερώσει σειρά τηλεοπτικών εκπομπών πάνω στο θέμα του ακούσιου εγκλεισμού και των συνεπειών του για τα θύματά του. "Η ψυχοπαθολογική συμπεριφορά", λένε, ήταν ακριβώς ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκαν τα περιβόητα άσυλα τύπου "Λέρος". Γιατί τώρα, ρωτούν, οι ψυχίατροι ξαφνικά άλλαξαν θέση και θεωρούν πια ότι οι "ψυχασθενείς" δεν είναι επικίνδυνοι;

Η αλήθεια, λένε οι επικριτές, είναι ότι "μετά από τις απίστευτες ιστορίες για τις συνθήκες των ασύλων, μετά το διασυρμό σε παγκόσμιο επίπεδο χωρών όπως η δική μας για τα απάνθρωπα αυτά εγκλειστήρια (δημιουργήματα των ψυχιάτρων μέσα από υπέρογκες κρατικές επιχορηγήσεις), η επίσημη ψυχιατρική θεώρησε ότι, από άποψη χρημάτων, το σύστημα έδωσε ότι είχε να δώσει και δεν είναι πια αποδοτικό γι΄ αυτήν."

Γι΄ αυτό το λόγο, λένε οι επικριτές του ψυχιατρικού συστήματος, η ψυχιατρική βιομηχανία μπήκε σε νέα φάση λειτουργίας με μια πιο αποδοτική πηγή εισοδήματος: την ευρεία χορήγηση ψυχοφαρμάκων σε υποψήφια θύματα, που ζουν όμως στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους.

Η παρέλαση ψεμάτων

Πρόκειται για ένα σχέδιο που προβάλλει επωφελές και ανθρωπιστικό. Όμως, σύμφωνα με καλούς γνώστες του όλου θέματος, "αυτό που κρύβει μέσα του είναι οι τρομερές παρενέργειες που έχουν τα συγκεκριμένα φάρμακα. Ενώ με το παλιό σύστημα του ασύλου, οι ψυχίατροι χρεώνονταν τις ευθύνες τους, τώρα πια δε θα είναι δυνατόν να ανιχνευθούν τόσο εύκολα".

Πίσω από τις κλειστές πόρτες της ψυχιατρικής υπάρχει μια ολόκληρη παρέλαση ψεμάτων.

Μέσα στο έντυπο υπάρχουν διάφορες ψευδείς δηλώσεις με αποκλειστικό στόχο να παραπλανήσουν τους πολίτες, που είναι αμύητοι στη γιγαντιαία επιχείρηση, που ονομάζεται ψυχιατρική. Ας δούμε μερικές από αυτές τις δηλώσεις.

ΔΗΛΩΣΗ : "Η σχιζοφρένεια είναι μια από τις πιο σοβαρές χρόνιες ψυχικές ασθένειες"

Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Η Ψυχιατρική συνεχίζει να αποκαλεί τη σχιζοφρένεια μία ψυχική "πάθηση" παρά το γεγονός ότι, μετά από μελέτες και έρευνες πάνω από έναν αιώνα, υφίσταται παντελής απουσία αποδείξεων ότι η σχιζοφρένεια αποτελεί μία πραγματική ασθένεια ή μία παθολογική ανωμαλία. Στο DSM (το Διαγνωστικό Εγχειρίδιο των Ψυχιάτρων), η ίδια η ψυχιατρική δηλώνει ότι, "Παρά τις προσπάθειες, ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος δεν μπόρεσε, μέσω της επιτροπής του, να επιτύχει συμφωνία περί του τι είναι η ασθένεια αυτή. Η μόνη συμφωνία που μπορούσε να επιτευχθεί αφορούσε το πώς να την ονομάσουμε". Και, όπως το τοποθετεί ο φημισμένος καθηγητής ψυχιατρικής Δόκτωρ Τόμας Σαζ : "Η σχιζοφρένεια ορίζεται τόσο συγκεχυμένα που, στ΄ αλήθεια, αποτελεί έναν όρο που χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει την όποια συμπεριφορά δεν εγκρίνει ο εκάστοτε ομιλών".

ΔΗΛΩΣΗ: "Η αιτιολογία της σχιζοφρένειας δεν είναι πλήρως γνωστή, αλλά φαίνεται να περιλαμβάνει κάποια διαταραχή στη χημεία του εγκεφάλου."

Η ΑΛΗΘΕΙΑ : Πρόκειται για μια ωμή παραδοχή της ανικανότητας της ψυχιατρικής βιομηχανίας να προσδιορίσει την αιτία του φαινομένου.

Παρόλα αυτά φτάνει, όπως φαίνεται, μόνο και μόνο η υπόθεση ότι υπάρχει κάποια διαταραχή στη χημεία του εγκεφάλου, για να προωθήσουν ακραία επικίνδυνα φάρμακα και να εγκλείσουν ανθρώπους παρά τη θέλησή τους στα κολαστήρια της ψυχιατρικής.

"Το να διαγνώσει κάποιος σχιζοφρένεια σε έναν ασθενή ίσως να φαίνεται επιφανειακά ότι στηρίζεται στην επιστήμη, ιδιαίτερα όταν η βιοψυχιατρική συνεχίζει να υποστηρίζει ότι ευθύνεται γι΄ αυτήν μίά γενετική εγκεφαλική πάθηση" γράφει ο καθηγητής Ty C. Colbert στο βιβλίο του, "Κατηγορώντας τα Γονίδια μας". "Αλλά όταν κανείς αποστασιοποιηθεί από τις καταστάσεις και παρατηρήσει από απόσταση ποιο στ΄ αλήθεια είναι το προϊόν αυτών των ερευνών, απορεί πως μπορούν να δικαιολογούν τη δουλειά αυτή... Αυτό δεν είναι επιστήμη. Είναι απλά μία μαθηματική χειραγώγηση ασήμαντων δεδομένων". "Παρά το γεγονός", δηλώνει ο κ. Xρήστος Μοσχόπουλος, εκπρόσωπος της CCHR στην Ελλάδα, "ότι οι ψυχίατροι δεν μπορούν να συμφωνήσουν στη φύση στης "ασθένειας", παρά το ότι δε γνωρίζουν την αιτιολογία της, αλλά απλώς υποθέτουν, δε διστάζουν να δηλώσουν ότι "η σχιζοφρένεια αντιμετωπίζεται με ειδικά φάρμακα".

ΔΗΛΩΣΗ: Οι ψυχίατροι συμπληρώνουν επίσης ότι "Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται είναι ασφαλή..." ενώ ταυτόχρονα εκφοβιστικά δηλώνουν πώς "η διακοπή των φαρμάκων διπλασιάζει σχεδόν τις πιθανότητες για υποτροπή".

Η ανθρώπινη βοήθεια είναι εφικτή: Ο Ιταλός γιατρός Gιorgio Antonucci έχει βοηθήσει στην αποκατάσταση εκατοντάδων ατόμων με όπλο την στοργή, το ενδιαφέρον και την επικοινωνία στη θέση των καταναγκαστικών ψυχιατρικών "θεραπειών" και της ατέλειωτης νάρκωσης. Επάνω, ο γιατρός με μερικούς από τους ασθενείς του.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ: Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται ονομάζονται νευροληπτικά ή αντιψυχωτικά. Αρχικά, αναπτύχθηκαν από Γάλλους για να "αναισθητοποιούν το νευρικό σύστημα κατά τη διάρκεια επεμβάσεων". Σε ένα πείραμα που έκανε στον εαυτό της, η Γαλλίδα ψυχίατρος C. Quarti έγραψε ότι μία ώρα μετά τη λήψη ενός τέτοιου φαρμάκου "Άρχισα να έχω την εντύπωση ότι γινόμουν όλο και πιο αδύναμη, ότι σιγά- σιγά πέθαινα. Η εμπειρία ήταν πολύ επώδυνη και εντελώς αγωνιώδης". Μία ώρα αργότερα "αισθανόμουν ότι ήταν αδύνατο να θυμώσω με οτιδήποτε...".

Στο 5% των ασθενών βρέθηκε ότι μετά από ενός έτους χρήση του φαρμάκου έπασχαν από όψιμη δυσκινησία (μία κατάσταση όπου υφίσταται μόνιμη αδυναμία να ελέγξει κανείς τις ακούσιες κινήσεις των χειλιών, της γλώσσας, της σιαγόνας, των δακτύλων στα χέρια και στα πόδια και άλλων μελών του σώματος). Αν πάνω από 90.000 Αμερικανοί πάσχουν από την κατάσταση αυτή σήμερα, μπορούν αυτά τα φάρμακα να έχουν κάποια χρησιμότητα στην Ελλάδα;

Γνωστός συγγραφέας επιτίθεται στην ψυχιατρική νάρκωση. Ο Κλεάνθης Γρίβας, στο βιβλίο του Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική, σκιαγραφεί την αυξανόμενη πίεση που ασκεί η κερδοσκοπική ψυχιατρική βιομηχανία την ίδια στιγμή που η κατάσταση της ψυχικής υγείας στη χώρα ολοένα και χειροτερεύει.

Στην πραγματικότητα, λέει, πιθανά να ευθύνονται για την αύξηση των διαγνωσμένων ως ψυχικά πασχόντων.

"Ενώ από τη μια μεριά" σημειώνει ο Κλ. Γρίβας "το ψυχοφαρμακολογικό οπλοστάσιο πλουτίζεται και ισχυροποιείται διαρκώς, απ΄ την άλλη τα κρούσματα της "ψυχικής διαταραχής" αυξάνονται συνεχώς, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει μια ευαπόδεικτη αναλογική σχέση ανάμεσα στον ραγδαία διογκούμενο αριθμό των ψυχοφαρμάκων, που καταναλώνονται, και στον ταχύτατα ανερχόμενο αριθμό των διαγνωσμένων "ψυχικών ασθενειών".

Επιπλέον, εάν κάποιος ΔΕΝ παίρνει τα φάρμακα αυτά έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να απαλλαχθεί από τα συμπτώματα της "ασθένειας".